insan

o kadar korkuyoruz ki yaşamaktan, birbirimize yakınlaşmaktan. yakın olmaktan. canla başla dinlemekten, bir çift gözün içine bakmaktan ya da dokunabilmekten. böyle değildik. değildim en azından. ama yoruldum duvarları yıkmaktan. gittikçe kabuğunda yaşayan insanlardan. halbuki hepimiz aynıyız. nasıl korkabiliriz ki kendimizden. tüm bu toplum dediğimiz şey. hepsi bir saçmalıktan ibaret. bireysel davranması gerektiğinde sürü psikolojisine uyan, bir bütün olarak hareket edilmesi gerektiğinde ben diyenler. tüm sorun bu mu yani? sokaktaki insanı bırak, en yakınındakinden bile uzaklaşanlar. sizlersiniz bu dünyayı yaratan. ve geriye kalan birkaç gerçek insan. işte dünya asıl onlar için çekilmez oluyor.yani illa böyle bir şeye mi ihtiyaç var anlamıyorum ki :)