koşmak

şimdi klavyenin başına oturdum. beni buradan kaldıran camı kapatma dürtümdü. serin bir sonbahar sabahı. dışarıdan, okulun bahçesinden çocukların bağırışları geliyor. gittim, camı kapadım. bir anda çocukların sesleri uzağımda kaldı. tıpkı çocukluğum gibi, tıpkı benim okul bahçelerim gibi. uzun zamandır bu kadar heyecanlanmadım. çocukların enerjisi ve bu dünyaya olan uzaklıkları bana böyle hissettirdi. yarışı kazandığında kollarını açıp arkadaşlarına koşarak sarılan kız gibi. kocaman sarılan, hiç düşünmeden sarılan kız gibi. biraz hüzünlendim. tekrar klavyenin başına dönmek...