nutkum tutuldu

sustum. son zamanlarda konuşmam gereken en önemli anda sustum. belki de önemli değildi ama ben konuşmak istiyordum. peki ne oldu? bakakaldım ve dilimin ucundaki sözcükleri yuttum. insiyatif bende değildi sanki. niye yaaa... sonra ne oldu peki? eve gelip bilgisayarın başına oturuncaya kadar sinirimden kendi kendime konuştum. hatta yetmedi, işte şimdi bunları yazıyorum. otobüste ön koltuktaydım ve ön cama vuran damlaları izledim. gelmelerini ve gitmelerini. su birikintisine vuran ışığın fotoğrafını çektim o fırtınada. iyiyim ama kızgın aynı zamanda... alttaki fotoda iyi halim :) niye burada gülerken ağlama efekti yok