zaman

durmasını istiyorum kendisinin. mutlu olduğum her anın durmasını istiyorum. en azından her şey ağır çekimde devam etsin. belki de ağır çekim olursa ya da durabilirse zaman, işte o zaman mutlu da olamam ki.
izmirliler çok mu -ki'yi kullanıyorlar. dedi biri işte ve takıldı kafama. fikri olan varsa söylesin.
aslında dün gece, yok aslında sabah 4'te eve gelince yazacaktım ama üşendim. ilginç değil mi yaşamımda sabahın 4'ünün yeri artıyor.
yaşam o kadar yoğun ki bu beni korkutuyor. ama vazgeçemiyorum aksine daha da bağlanıyorum kendisine. keşke hissetmeyen herkese bunu nasıl yaşayabileceklerini öğretebilsem.
çok mu iddialıyım? hayır.
e o zaman? "küçük şeyler sevindirir ruhumu..."