aradaki fark

niye pazartesileri sendrom yaşadığımı düşündüm. yani aslında her pazartesi bir faciaya dönüşmüyor benim için ama yine de yaşıyorum bu sıkıntıyı. her neyse sonunda şuraya ulaştım. her cuma beynimi resetleyip haftaiçi ile ilgili her şeyi o cumanın akşam üzerinde bırakıyorum. sonra asıl ben olan demet'i ortaya çıkarıp tamamen kendimle dolu haftasonları geçiriyorum. ve her pazartesi, o haftasonuna ve yaşadıklarıma yol verip haftama adapte olmaya çalışıyorum. e hali ile bünye sapıtıyor. her pazartesi, geçirdiğim haftasonunun huzur dolu gülümsemesi ve haftaya başlarken "her pazartesi yapılacak işler ve geçen haftadan neler kalmıştı" sorusunun karın ağrısı ile işe geliyorum. sonu yok gibi. bir çeşit kısırdöngü.