kadınım

eşyalar toplanmış seninle birlikte
anılar saçılmış odaya her yere
sevdiğim o koku yok artık bu evde
sen
kıyıda köşede gülüşün kaybolmuş
ne olur terketme yalnızlık çok acı
bu renksiz dünyayı sevmiştik birlikte
sen kadınım

hatırla o günü karşıki sokakta
seni öptüğümü ilk defa hayatta
kollarımda benim ilkbahar sabahım
sen 
sönmüş bak ışıklar ev nasıl karanlık
o ılık aydınlık yuvamız soğumuş
geceler bitmiyor ağlıyorum artık
sen kadınım